Sebuah Usaha Maya

Nandreans
Chapter #40

Oh Ibu

“Karepmu iki piye tho, May? Kan Ibu wis ngomong, sak durunge pemilu kowe kudu wis nyusul Ibu!” Adalah kata-kata yang aku dapatkan tepat setelah mengangkat panggilan, bahkan sebelum ponsel itu benar-benar menyentuh telingaku. “Kowe pancen ora sayang ya karo Ibu. Kowe ora peduli perasaane Ibu. Kowe cuma peduli uripmu dewe. Padahal Ibu ora tahu lho, May, merasa terbebani ngopeni kowe ket cilik tekan sak mene, tapi isa-isane kowe ditumpangi Ibu malah alasan. Omongo, Nduk! Omongo yen ora gelem kerepotan! Aku iki, Maya, isih segar-bugar, durung lumpuh. Ndahne, yen aku wis tuek, wis ora isa apa-apa, paling aku mok guwak, May. Mok telantarke kaya wong tuwa-tuwa ning pantimu kuwi. Aja mok padakne, May! Kowe iki anake wong ndeso, anake wong Jawa. Kowe ora podo karo wong-wong kuwi. Ora kok kowe sak iki manggon nek kota terus berubah, melu gayane wong kota, May.”

Benar.

Satu-satunya yang harus kulakukan sekarang adalah diam, mendengarkan semua omelan Ibu tanpa menjawab sepatah kata pun. Sebab kalau sampai satu kecap saja keluar dari mulutku, maka akibatnya bisa lebih besar. Amukan Ibu pasti akan lebih menjadi. Sebagai anak yang telah hidup lebih dari tiga puluh tahun mengenal beliau, tentu aku sudah khatam betul bagaimana watak Ibu.

Sudah banyak pengalaman kulewati termasuk menghadapi kemarahan Ibu yang sering meledak. Aku ingat betul kejadian tujuh belas tahun silam, ketika aku memutuskan untuk bergabung dengan tim sepak bola putri alih-alih bergabung dengan ekstra menjahit sesuai wejangannya. Ibu marah besar dan memukuliku. Barangkali kalau saat itu Bapak tidak segera pulang, maka aku bisa saja mati. Dan ini tidak hanya berlaku untukku tetapi juga kedua adikku. Hanya, Fahira tidak sesabar aku dan Zahra. Dia hampir selalu ngece jika Ibu bertitah dan melakukan hal sebaliknya.

Namun, aku tidak menyangka kalau kini Zahra pun ikut-ikutan Ira.

Ah, kenapa pula aku membahas Zahra?

“May! Maya! Kowe krungu apa ora tak omongi?” Ibu kembali bertanya dengan nada tinggi.

Meskipun hanya pesan suara tetapi aku reflek mengangguk. “Inggih, Bu.”

“Nggih apa? Nggih kowe nelantarne Ibu? Apa kowe kabotan ditumpangi Ibu?” tanyanya sinis.

“Mboten, Bu. Mboten ngonten.”

“Terus? Piye?”

“Maksude Maya, inggih Maya krungu.”

“Lha, yen krungu terus kenek apa sampek saiki kowe durung nyusul Ibu?”

Ya Allah!

Aku menarik napas panjang, lalu menghelanya pelan-pelan lewat mulut. “Kan Maya wingi sampun jelasaken dhateng Ibu. Maya niki nggih lagi usaha lho, Bu. Kan Ibu ngerti yen Maya sak niki numpang dhateng asrama. Terus Ibu ajenge tilem pundi? Teng asrama ngoten sempit. Namung cekap kangge piyambakan.”

“Ya wis! Yen pancen ngono, saiki Ibu takon …, kapan kowe entok panggon kanggo turu?”

“Maya usahake akhir bulan niki.”

“Janji lho ya! Yen sampek akhir bulan kowe isih ngulur waktu, berarti kowe pancen ora seneng karo aku, Maya. Kowe luwih seneng ndelok ibumu kenek tekanan batin lan mati ngadek ning omah iki. Kowe luwih milih kelangan ibumu.”

“Ibu kok ngomong ngoten?”

“Lha, apa omonganku salah?” Ibu malah balik bertanya. “Nyatane pancen ngono, Nduk. Kowe ora weruh apa sing tak rasakne. Kowe durung dadi wong tuwa, Maya. Kowe ora paham kayak apa rasane raimu disiset terus diraupi tahi karo anakmu dewe. Aku luwih pilih mati timbang kaya ngene iki.”

Klik!

Sambungan terputus.

Ibu mengakhiri obrolan kami dengan …, ucapan yang jujur saja membuatku perasaanku sakit. Bagaimana mungkin beliau bicara demikian? Tidakkah Ibu melihat aku selalu melakukan apapun yang dia inginkan? Bahkan menjadi dokter, meninggalkan kampung halaman dan mengiriminya banyak uang sudah kulakukan? Ya, benar, aku selalu mengiriminya uang setiap bulan bahkan sejak kali pertama aku terima gaji. Tanpa sepengetahuan ayah maupun bundaku. Tidak! Tidak! Bukannya aku ingin mengungkit hanya saja, tabunganku benar-benar mepet sekarang.

Andai Ibu tahu kalau tidak semua dokter itu kaya.

Beruntung hanya ada aku di asrama, alhasil aku bisa menangis, menumpahkan semua yang kurasakan tanpa perlu takut ada yang menyaksikan. Kupeluk bantal sofa di ruang tamu dengan erat dan terisak-isak. Akan tetapi, ternyata aku salah. Tangisanku terpaksa harus terhenti saat tiba-tiba saja Pak Martin datang mengetuk pintu, memaksaku keluar menemuinya.

“Maaf menganggu waktunya, Mbak Maya!” ujarnya. “Itu di pos ada Pak Johan nyari Anda.”

Lihat selengkapnya